Έχουν άδικο ; ; ;

Γιε μου( Διήγημα )

                                                         
                                                                           Γιε μου 

Κάλλιο τρύπια τσέπη παρά τρύπια συνείδηση

Πολίτες limit down !

Ὤχου… δέν μου ἔφτανε ὁ διαβολοσυνήγορος ἔχω τώρα καί το Ζαν Ζάκ Ρουσσώ νά ἔρχεται ἀπ' το βάθος μ' ἕνα συμβόλαιο στά χέρια. Εἶναι τό περίφημο Κοινωνικό Συμβόλαιο μέ συμβαλλόμενους τήν ἐξουσία καί τόν λαό.

    Ἕνα συμβόλαιο «Kυρίων», πού ὁρίζει τούς ὄρους καί τίς προϋποθέσεις γιά τήν ὁμαλή σύμπλευση των δύο μερῶν. Ἀπώτερος  σκοπός  αὐτοῦ τοῦ συμβολαίου εἶναι ἡ εὐημερία των πολιτῶν. Ἡ ἀθέτηση τῶν ὀρων ἀπό τήν πλευρά του κράτους δίνει τό ἠθικό δικαίωμα στόν λαό νά ἀνατρέψει τό ἰσχῦον καθεστώς.

Ὁ  Γάλλος κοινωνιολόγος ἐπικαλεῖται το συμβόλαιο του στην χρηματιστηριακή παράκρουση του 1999. Θέλει προφανώς νά ἐπισημάνει ὅτι στήν περίπτωση τοῦ χρηματιστηρίου παραβιάστηκαν οἱ ὅροι αὐτοῦ τοῦ συμβολαίου. Τό κράτος ὄφειλε νά περιφρουρήσει τούς πολίτες ἀπ'τήν κερδοσκοπική πληροφόρηση. Ὄφειλε νά ἐνεργοποιήσει τούς ἐλεγκτικούς μηχανισμούς καί νά θωρακίσει τήν κοινωνία ἀπό τούς ἅρπαγες των ὕπουλων χρηματιστηριακών παιχνιδιῶν.

Ὑπῆρχαν ὅμως Πολίτες ή ὑπῆρχε μόνο μία περιφερόμενη ἀνθρώπινη μάζα ἀπό χρηματιστηριακό γραφεῖο σέ χρηματιστηριακό γραφεῖο; Πολύ φοβᾶμαι ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ χρηματιστηριακή φρενίτιδα καί  ἡ μειωμένη πολιτική ἀντίληψη  εἶχαν πιάσει limit up..!

Χρόνια καλά καί ἀφυπνισμένα

Χρόνια πολλά…ὅπως κάθε χρόνο…ὅπως καί τον ἑπόμενο χρόνο…Ἀλήθεια εἶναι πολλά τα χρόνια πού περνοῦν σάν ταινία ἀπό μπροστά μας μέ πρωταγωνιστή τον ἑαυτό μας. Πρωταγωνιστή, λέμε τώρα…

  Ὅπως στόν ὕπνο μας, πού μαγκωμένοι ἀπό κάποιο μούδιασμα, παρακολουθοῦμε ἀνήμποροι την ἐξέλιξη του  ὀνείρου. Στή ζωή των περισσοτέρων το συνειδησιακό  μούδιασμα εἶναι ἐθελούσιο, βιώνοντας  ἕναν ἐφιάλτη. Μιά τακτική παραίτησης   πού ἀναπτύχθηκε  ὡς ἀμυντικός-ἀπορροφητικός  μηχανισμός στόν κρατικό βομβαρδισμό ὑποταγῆς συνειδήσεων.  

 ΄΄ Τί κάνεις;΄΄  ΄΄Μιά χαρά εἶμαι ΄΄. Μιά χαρά καί δύο τρομάρες εἶσαι κακόμοιρε…Ἁπλά δέν ἔχει μάθει ὁ κακόμοιρος νά ἐκφράζει αὐτά πού νοιώθει καί νά διεκδικεῖ αὐτά πού του ἀνήκουν. Ἔχει μάθει νά ὑποτάσσεται καί ἡ μόνη ἀπορία του περιορίζεται στό  ‘'Πόσο'’  θα προσαρμόσει τίς ἀντοχές του. Πόσο θά κατεβάσει το κεφάλι! Πόσοο θά γονατίσει! Πόσο θά ἐξαθλειωθεί! Δέν ἔχει μάθει νά ρώτα ‘'ΓΙΑΤΙ' .Το ‘'Γιατί'’  ζητάει ἀπαντήσεις πού   δέν τίς ἀντέχει . Δέν θέλει νά ἀκούσει γιά παράδειγμα,  ‘'Διότι σέ θεωρῶ ἠλίθιο’! ,  ‘'Διότι σέ θεωρῶ ἀνίκανο’!   Αὐτές οἱ ἀπαντήσεις θά τον κάνουν νά ἀντιδράσει καί θα χάσει την ζαχαρένια του. Θά τον κάνουν νά ἐπαναστατήσει. Καί σύ ἔχεις μάθει νά  εἶσαι Πρόβατο Νεοέλληνα, νά βελάζεις!..

Ἄντε λοιπόν νά σου εὐχηθῶ κι ἐγώ χρόνια πολλά . Μήν ξεχάσεις νά τρέξεις νά πληρώσεις την ἐφορία , καί νά προσπεράσεις βιαστικά την εἴδηση γιά μιά νέα αὐτοκτονία λόγῳ μνημονίου…Στούς ὑπόλοιπους πού δέν βελάζουν νά τους εὐχηθῶ ὁλόψυχα  ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ!

Κοινωνική ἀφύπνιση

      

       Ἡ ὥρα εἶναι 2  κι ὅλα εἶναι ἥσυχα στή Πόλη…Το ὁλόφωτο φεγγάρι σαλεύει ἀργά στό σκοτεινό πέπλο τ΄οὐρανοῦ ,ἀλλά κανείς δέν στέκει νά το χαζέψει. Μάταιες οἱ κραυγές του σέ μιά πόλη ἄδεια ἀπό ὄνειρα καί ἐλπίδα . 

       Ἡ ὥρα εἶναι 3 καί ὅλα εἶναι ἥσυχα στή Πόλη…Ἀπαθεῖς καί νωχελικές οἱ συνειδήσεις συνεχίζουν να  ἀπολαμβάνουν την μακαριότητα της ανυπαπραξίας τους, χωμένες στήν ἀγκαλιά τοῦ Μορφέα. Βουρκώνει ὁ Οὐρανός κι ἡ μάνα Γῆ σείεται, μήπως ταρακουνήσει την  βόλεψή τους . Τα μάτια ὅμως εἶναι κλειστά και τ’αυτιά κωφεύουν… Ἡ βροχή δυναμώνει. Ἐγώ γιατί εἶμαι ἔξω;...Κρυώνω…

      Ἡ ὥρα εἶναι 4 κι ὅλα εἶναι ἥσυχα στή Πόλη…Περπατάω, δέν ξέρω γιατί… Πεσμένα στό χῶμα γυαλίζουν τα πράσινα φύλλα. Καταπράσινα. Δέν ἀντέξαν ἀπ' τον δυνατό ἀέρα καί κόπηκαν. Σκύβω καί πιάνω ἕνα.  ΄΄Προχώρα΄΄ , μου λέει. Κάθομαι σαστισμένος μέ το πρόσωπο ὑγρό.΄΄Πού;΄΄…

      Ἡ ὥρα εἶναι 5 κι ὅλα εἶναι ἥσυχα στή Πόλη…Στό ξέφωτο τοῦ δρόμου καθισμένη σέ μαρμάρινο ἑδώλιο μιά γυμνή Κόρη. Τη γύμνια της σκεπάζουν τα μακριά της μαλλιά. Στέκει ακίνητη  καθώς το βῆμα μου μέ φέρνει μπροστά της .  ΄΄Δέν κρυώνεις;΄΄  ρωτάω. Παραμένει ἀσάλευτη σάν ἄγαλμα ἐπιδέξιου τεχνίτη. Ὁ ἦχος της φωνῆς της μπερδεύεται μέ τα ἀγέρι. ΄΄ Ὄχι…ἐσύ; ΄΄   Μά την ἀλήθεια, ἄν κι οἱ σταγόνες  της βροχῆς  χοντραίνουν μαστιγώνοντας την γῆ, τα λόγια της μοιάζουν μέ  φλόγες  . ΄΄Πρόσεξε μή μέ λερώσεις ,  ἔχει λασπόνερα παντοῦ ,πάτα σταθερά καί μέ σύνεση …΄΄ ,  καρφώνει τα μάτια της στά δικά μου, καθώς παίρνω τα τελευταία της λόγια γιά πανωφόρι  … Σηκώνω το κεφάλι  καί συνεχίζω…

       Ἡ ὥρα εἶναι 6 κι ὅλα εἶναι ἥσυχα στή Πόλη…Το παλτό μου βαρύ ἀπ' το νερό καί την κούραση. Τα πόδια μου μέ σέρνουν  στην κορυφή της Πόλης. Πόσο μεγάλη καί πόσο μικρή ἡ Πόλη μας …Το βλέμμα μου κολλημένο  στόν ὁρίζοντα. Ὁ ἥλιος,  κρατώντας ἁπαλά την αὐγή ἀπ' το χέρι, χαράσσει σάν λεπίδα  μέ τίς ἀκτίνες του  το σκοῦρο πέπλο.  Δέν νοιώθω πιά την βροχή στό πρόσωπο μου .Σταμάτησε ἤ μήπως την συνήθισα; Σταμάτησε γιατί ΔΕΝ την συνήθισα!  

       Δέν ξέρω τί ὥρα εἶναι πιά … Μήπως ὅμως ἦρθε ἡ ὥρα νά ξυπνήσει ἡ Πόλη;…