Κοινή λογική σε κενά μυαλά

Ὅπως ἔχω ξαναπεί το ιστολόγιο εἶναι ὁ ἰδανικός χῶρος γιά νά βγάλω ὅλα μου τ΄ἀπωθημένα. Ἐδῶ καί χρόνια κουβαλάω κάποιες ἀπορίες πού μέ προτρέπουν νά πιστέψω ὅτι το Ἑλληνικό κράτος ἔχει πάψει νά ὑφίσταται ἀπό το 146 πΧ ,ὁπότε καί χάθηκε ἡ μάχη στήν Λευκόπετρα της Κορίνθου .

Ἀκούω συχνά τον ὅρο Ἑλληνοκύπριοι. Ἀπ'΄ὅσο μέ βοηθοῦν οἱ γνώσεις μου στή Γραμματική, ἡ λέξη εἶναι σύνθετη καί προέρχεται ἀπό τίς ἑξῆς 2: Ἕλληνες καί Κύπριοι. Μάλιστα..Πώς θά ἀκουγόταν ἄραγε ὁ ὄρος Ἐλληνοκρητικοί ἤ Ἐλληνοθεσσαλοί;Ἡ καταπάτηση Ἑλληνικῶν ἐδαφῶν συνοδεύεται καί ἀπό απεμπόληση της εθνικής μας συνειδήσεως;;;
     Οἱ Ἑλληνικές κυβερνήσεις πού διορίζονται ἀπό μιά παγκόσμια κάστα ,πριονίζουν ἐδῶ καί χρόνια την ἐθνική μας συνείδηση. Ὑπερβολές θά μου πεῖ κάποιος . Κάτι σάν κακόγουστο ἀνέκδοτο.Ποντιακό..; Θά ρωτήσω ἐγώ... 
Ἀλήθεια, γιατί τέτοια ὑποτιμητική συμπεριφορά πρός τους Ποντίους; Σ΄αὐτούς τους Έλληνες  πού πέρασαν τα πάνδεινα ἀπ'΄τους Τούρκους , πού ἡ Ἱστορία καταμαρτυρεῖ μιά ἀπό τίς πιό λυσσαλέες γενοκτονίες , πού λάμπρυναν μέ την παρουσία τους την μητροπολιτική Ἑλλάδα, ἀπαιτεῖται περισσότερος σεβασμός καί ὄχι χαζοεξυπνάδες μέ τον Γιωρίκα καί τον Κωστίκα. 
    Πόσο ἔντεχνα ἐπιχειροῦν την λοβοτομή ...Νά ταυτιστεῖ ὁ Πόντιος μέ τον ἠλίθιο , ὁ Κύπριος μέ τον ξένο και ο λαθρομετανάστης με τον νεοέλληνα...

Μαμά…πεινοῦσα!..

Το πόσο μου ἀρέσει τελικά νά βουτάω στόν χρόνο δέν περιγράφεται. Ὁ καιρός μοιάζει ἀκόμα ἀνοιξιάτικος, ἡ διάθεσή μου στά ὕψη, ἡ χρονομηχανή φουλαρισμένη ἀπό ἀναμνήσεις , την καβαλάω καί ξεκινάω. Δέν  ἀργεῖ νά φανεῖ ἀπό μακριά το πρῶτο κόκκινο φανάρι.Χαμηλώνω  ταχύτητα  καί ἀφήνω την μηχανή νά τσουλήσει. Καλοκαίρι του 2004, βραδάκι…

       Ο τζίτζικας ἀκούραστος  συνεχίζει το βιολάκι του κι εγώ ἀόρατος μπάστακας στό μπαλκόνι  μιάς μεσοαστικής Ἑλληνικής οἰκογένειας. Ἡ παραγγελία ἀπ' το κινεζικό ἔχει μόλις φτάσει στό διαμέρισμα της νεόκτιστης πολυκατοικίας καί το τραπέζι εἶναι γεμάτο ἀσιατικές λιχουδιές.Ἀπό πάπια μέ γλυκόξινη σάλτσα μέχρι τηγανισμένη μπανάνα μέ μέλι.  Μάταια ὅμως ἡ μαμά του μικροῦ Γιαννάκη προσπαθεῖ νά τον πείσει νά φάει.  Ἄχ…΄΄ , ἀναστέναξε ὁ φιλοξενούμενος  ἀπ' το χωριό  παππούς.  ΄΄Ἐμεῖς μεγαλώσαμε μέ μπομπότα…΄΄,  ἀλλά πρίν προλάβει νά ὁλοκληρώσει την σκέψη του, διακόπτεται ἀπ' τον γιό του.’’ ‘Αλλα  χρόνια τότε πατέρα, σήμερα   ἔχουμε ἀλλάξει σελίδα. Εἴμαστε στόν σκληρό νομισματικό πυρήνα της Εὐρωπαϊκῆς οἰκογένειας, μέ ἰσχυρή καί ἀνταγωνιστική ἐθνική Οἰκονομία. Το  διαβεβαιώνει ἄλλωστε καί ὁ πρωθυπουργός της χώρας. ..εἶδες πού δέν ἤθελες το εὐρώ ;΄΄ …

           Κάπως  ἔτσι κυλάει ἡ βραδιά στό μπαλκόνι του 2^ου ὀρόφου, μακαρίζοντας την τύχη της Ἑλλάδος γιά την εἴσοδό της στήν Ἐυρωπα’ι’κή νομισματική ἕνωση.

    Ἐγώ στέκω βουβός παρατηρητής , ἄλλωστε το φανάρι εἶναι ἀκόμα κόκκινο καί τα μπουτάκια της οἰκοδέσποινας λαχταριστά γιά νά πῶ την ἁμαρτία μου!

      Ὁ μικρός Γιαννάκης ὅμως δέν ἀργεῖ νά ἀφεθεῖ στήν ἀγκαλιά του Μορφέα, ἀλλά μετά ἀπό λίγο πετάγεται ἔντρομος ἀπ' το κρεβάτι του. ΄΄Μαμά εἶδα ἕνα πολύ κακό ὄνειρο. Ἤμασταν λέει σέ ἕνα ἄλλο σπίτι πολύ παλιό καί μικρό. Τον μπαμπά τον εἶχαν ἀπολύσει ἀπ' την δουλειά του καί τα λίγα χρήματα πού ἔπαιρνες ἐσύ δέν μας ἔφταναν.Τα μόνα κινέζικα πού ἔμπαιναν πιά στό σπίτι ἦταν τα ροῦχα ἀπ' το φθηνομάγαζο της πλατείας. Χρωστούσαμε παντοῦ καί ἔλεγαν στόν μπαμπά ὅτι θά τον πᾶνε φυλακή. Δέν εἴχαμε πολύ φαγητό καί τα ροῦχα μας ἦταν φθαρμένα.Εἶδα συμμαθητές μου νά λιποθυμοῦν ἀπ' την πείνα.Ἔβλεπα ἀνθρώπους νά ψάχνουν στά σκουπίδια γιά φαγητό.  Ὅλα ἦταν διαφορετικά καί ἔλειπε το χαμόγελο ἀπ' τα χείλη ὅλων μας.Μέχρι καί ἡ Ἑλληνική σημαία δέν κυμάτιζε πιά στήν Ἀκρόπολη! Μαμά…πεινοῦσα!..

         Ἡ κύρια γέλασε μέ την ψύχη της καί διηγήθηκε το ὄνειρο στόν ἄντρα της.΄΄Δέν γίνονται αὐτά τα  πράγματα ἀγόρι μου, μήν ἀνησυχείς. Ὁ μπαμπάς ἀγόρασε κάτι χαρτιά που ἔχουν ἐξασφαλίσει το μέλλον μας. Ὁμόλογα του Ἑλληνικοῦ Δημoσίου τα λέμε ἐμεῖς οἱ μεγάλοι…Ἐφιάλτης ἦταν αὐτό πού εἰδες καί πέρασε…΄΄ 

   Σήκωσα το κεφάλι ψηλά καί εἶδα το πράσινο φανάρι. Εὐτυχῶς!…Γκάζωσα την μηχανή   καί ἐξαφανίστηκα στά χωροχρονικά μονοπάτια ,γιά νά μήν ἀκούω  τα τρομαγμένα  λόγια  του μικροῦ Γιαννάκη που στά ἑπόμενα χρόνια θά γινόταν ἐφιαλτική πραγματικότητα...

Συνειδητοποιημένοι κόκκοι...

Ἔριξα σήμερα μία ματιά στό ἡμερολόγιο γιά νά συντονιστῶ λιγάκι, ἀφοῦ μετά την ὀλιγοήμερη ἄδεια μου ὀμολογῶ πως ἀποσυντονίστηκα. Φτάσαμε αἰσίως στίς 23 Σεπτεμβρίου 2018 … Μου ἀρέσει νά βλέπω γραμμένη την ἡμερομηνία μ'  αὐτή τη μορφή γιατί μου θυμίζει τα σχολικά μου χρόνια. Τότε που ἡ ἀναγραφή της στόν πράσινο πίνακα ἦταν καθημερινή καί ὑποχρεωτική.

       Θυμᾶμαι χαρακτηριστικά τον δάσκαλό μου, νά ρίχνει την πρώτη του ματιά στόν πίνακα καθώς ἔμπαινε στήν τάξη. Ἀλοίμονο στόν ἐπιμελητή που θά την ξεχνοῦσε! Από κείνη την ἐποχή βέβαια ἔχουν ἀλλάξει πολλά. Ο πράσινος πίνακας ἔγινε λευκός, ἡ κιμωλία ἔγινε μαρκαδόρος, ἡ εὐταξία ἔγινε ἀταξία καί αλοίμονο στόν καθηγητή που θά τολμήσει νά ὑψώσει φωνή! Νέα ἤθη, νέα ἐθη... Στήν σημερινή ἐποχή βλέπεις το κάλλος ἀντικαταστάθηκε ἀπό τους κάλους καί ὁ Φαίδρος ἀπό τους φαιδρούς! Ἀφοῦ ἡ συνείδησή μας ἔγινε σκορποχώρι, καλά κάνουν...

       Δέν ἔχω σκοπό ὅμως νά χαλαστώ  κυριακάτικα μέ την πολιτική καχεξία καί ἀναπηρία του Ἑλληνικοῦ λαοῦ πού ἀνέχεται πουστροπαρελάσεις,  λαθρομετανάστες, μνημόνια καί κάθε πολιτικό καί κοινωνικό παρατράγουδο. Θέλω νά ἀσχοληθῶ μέ πολύ πιό σοβαρά πράγματα, ὅπως νά ἀπολαύσω καί νά τιμήσω τη φθινοπωρινή ἰσημερία, πού σηματοδοτεῖ ἕνα νέο ξεκίνημα. Την ἀέναη νομοτελειακή συνέχεια πού κηρύσσει την ἁρμονική ἐναλλαγή των ἐποχῶν, σέ πεῖσμα ὅλων ἐκείνων των ἄνθρωποκεντρικῶν συμπεριφορῶν πού θεωροῦν ὅτι εἶναι οἱ ρυθμιστές των πάντων.

       Στρέφω το κεφάλι ψηλά καί ἀφήνω το βλέμμα νά χαθεῖ στήν ἀπεραντοσύνη του οὐρανοῦ. Πόσο μικρό μέ κάνει νά νιώθω αὐτός ὁ ἀκαλούπωτος γαλάζιος καμβάς ἀλλά καί πόσο ξεχωριστό... Σάν κόκκο ἄμμου σέ ἀφρικανικούς ἀμμόλοφους πού μπορεῖ ὅμως νά 'μπει στό μάτι του καμηλιέρη… Κάπως ἔτσι  θά ἔπρεπε νά νιώθει ὁ καθένας μας προσδιορίζοντας τη θέση του στό συμπαντικό γίγνεσθαι.

           Τιμή καί δόξα λοιπόν στή νομοτελειακή συνέχεια πού κυλάει ἁρμονικά τους μικρούς καί ξεχωριστούς χωρόχρονικούς δεῖκτες ἐπιφέροντας την ἐναλλαγή των ἐποχῶν. Μόνο ἔτσι ἐπέρχεται ἄλλωστε κάθε πραγματική ἀλλαγή, ἀπό μικρούς ἀλλά ξεχωριστούς συνειδητοποιημένους κόκκους...