Μαμά…πεινοῦσα!..

Το πόσο μου ἀρέσει τελικά νά βουτάω στόν χρόνο δέν περιγράφεται. Ὁ καιρός μοιάζει ἀκόμα ἀνοιξιάτικος, ἡ διάθεσή μου στά ὕψη, ἡ χρονομηχανή φουλαρισμένη ἀπό ἀναμνήσεις , την καβαλάω καί ξεκινάω. Δέν  ἀργεῖ νά φανεῖ ἀπό μακριά το πρῶτο κόκκινο φανάρι.Χαμηλώνω  ταχύτητα  καί ἀφήνω την μηχανή νά τσουλήσει. Καλοκαίρι του 2004, βραδάκι…

       Ο τζίτζικας ἀκούραστος  συνεχίζει το βιολάκι του κι εγώ ἀόρατος μπάστακας στό μπαλκόνι  μιάς μεσοαστικής Ἑλληνικής οἰκογένειας. Ἡ παραγγελία ἀπ' το κινεζικό ἔχει μόλις φτάσει στό διαμέρισμα της νεόκτιστης πολυκατοικίας καί το τραπέζι εἶναι γεμάτο ἀσιατικές λιχουδιές.Ἀπό πάπια μέ γλυκόξινη σάλτσα μέχρι τηγανισμένη μπανάνα μέ μέλι.  Μάταια ὅμως ἡ μαμά του μικροῦ Γιαννάκη προσπαθεῖ νά τον πείσει νά φάει.  Ἄχ…΄΄ , ἀναστέναξε ὁ φιλοξενούμενος  ἀπ' το χωριό  παππούς.  ΄΄Ἐμεῖς μεγαλώσαμε μέ μπομπότα…΄΄,  ἀλλά πρίν προλάβει νά ὁλοκληρώσει την σκέψη του, διακόπτεται ἀπ' τον γιό του.’’ ‘Αλλα  χρόνια τότε πατέρα, σήμερα   ἔχουμε ἀλλάξει σελίδα. Εἴμαστε στόν σκληρό νομισματικό πυρήνα της Εὐρωπαϊκῆς οἰκογένειας, μέ ἰσχυρή καί ἀνταγωνιστική ἐθνική Οἰκονομία. Το  διαβεβαιώνει ἄλλωστε καί ὁ πρωθυπουργός της χώρας. ..εἶδες πού δέν ἤθελες το εὐρώ ;΄΄ …

           Κάπως  ἔτσι κυλάει ἡ βραδιά στό μπαλκόνι του 2^ου ὀρόφου, μακαρίζοντας την τύχη της Ἑλλάδος γιά την εἴσοδό της στήν Ἐυρωπα’ι’κή νομισματική ἕνωση.

    Ἐγώ στέκω βουβός παρατηρητής , ἄλλωστε το φανάρι εἶναι ἀκόμα κόκκινο καί τα μπουτάκια της οἰκοδέσποινας λαχταριστά γιά νά πῶ την ἁμαρτία μου!

      Ὁ μικρός Γιαννάκης ὅμως δέν ἀργεῖ νά ἀφεθεῖ στήν ἀγκαλιά του Μορφέα, ἀλλά μετά ἀπό λίγο πετάγεται ἔντρομος ἀπ' το κρεβάτι του. ΄΄Μαμά εἶδα ἕνα πολύ κακό ὄνειρο. Ἤμασταν λέει σέ ἕνα ἄλλο σπίτι πολύ παλιό καί μικρό. Τον μπαμπά τον εἶχαν ἀπολύσει ἀπ' την δουλειά του καί τα λίγα χρήματα πού ἔπαιρνες ἐσύ δέν μας ἔφταναν.Τα μόνα κινέζικα πού ἔμπαιναν πιά στό σπίτι ἦταν τα ροῦχα ἀπ' το φθηνομάγαζο της πλατείας. Χρωστούσαμε παντοῦ καί ἔλεγαν στόν μπαμπά ὅτι θά τον πᾶνε φυλακή. Δέν εἴχαμε πολύ φαγητό καί τα ροῦχα μας ἦταν φθαρμένα.Εἶδα συμμαθητές μου νά λιποθυμοῦν ἀπ' την πείνα.Ἔβλεπα ἀνθρώπους νά ψάχνουν στά σκουπίδια γιά φαγητό.  Ὅλα ἦταν διαφορετικά καί ἔλειπε το χαμόγελο ἀπ' τα χείλη ὅλων μας.Μέχρι καί ἡ Ἑλληνική σημαία δέν κυμάτιζε πιά στήν Ἀκρόπολη! Μαμά…πεινοῦσα!..

         Ἡ κύρια γέλασε μέ την ψύχη της καί διηγήθηκε το ὄνειρο στόν ἄντρα της.΄΄Δέν γίνονται αὐτά τα  πράγματα ἀγόρι μου, μήν ἀνησυχείς. Ὁ μπαμπάς ἀγόρασε κάτι χαρτιά που ἔχουν ἐξασφαλίσει το μέλλον μας. Ὁμόλογα του Ἑλληνικοῦ Δημoσίου τα λέμε ἐμεῖς οἱ μεγάλοι…Ἐφιάλτης ἦταν αὐτό πού εἰδες καί πέρασε…΄΄ 

   Σήκωσα το κεφάλι ψηλά καί εἶδα το πράσινο φανάρι. Εὐτυχῶς!…Γκάζωσα την μηχανή   καί ἐξαφανίστηκα στά χωροχρονικά μονοπάτια ,γιά νά μήν ἀκούω  τα τρομαγμένα  λόγια  του μικροῦ Γιαννάκη που στά ἑπόμενα χρόνια θά γινόταν ἐφιαλτική πραγματικότητα...